II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
Co roku, w drugą Niedzielę Wielkiego Postu jesteśmy zachęcani do wspinaczki na górę Tabor, żeby ujrzeć Boga z bliska, poczuć, jak dobrze jest być obok Niego i nie chcieć stracić Jego bliskości. Celem Wielkiego Postu jest nasza odnowa, otwarcie naszych serc na radość, aby obecność Boga obok nas stała się oczywista i doświadczył jej każdy, kogo spotykamy na swojej codziennej drodze.
Podczas pobytu w 1936 (tysiąc dziewięćset trzydziestym szóstym) roku w Ziemi Świętej, biskup Teofil Matulionis odprawiał Mszę św. w Bazylice Grobu Pańskiego. Zarówno wówczas, jak i dzisiaj dla większości chrześcijan pielgrzymka do ojczyzny Jezusa jest jednym z najbardziej niezwykłych przeżyć, pozwalających odczuć bliskość Zbawiciela. Po podróży biskup Teofil pisał:
„Miałem okazję zwiedzenia Ziemi Świętej, Palestyny. Wszystko jest tam drogie sercu chrześcijanina. W Palestynie znajduje się kościół Grobu Chrystusa. Na jego ścianach modlitwa Ojcze nasz jest wyryta w czterdziestu językach. Udało się załatwić, aby ta modlitwa została tam zapisana również w języku litewskim. Jest to dla nas, Litwinów, przyjemna wiadomość“. [1]
Niedawno po powrocie z Jerozolimy pielgrzymi opowiadali z radością, że „tam Ojcze nasz jest zapisany również po litewsku“! Łagry, więzienie, prześladowanie ukształtowały u wielebnego Teofila nawyki, niezbędne do przetwania w ekstremalnych warunkach. W każdej sytuacji potrafił on zachować spokój i chłodny rozsądek, był przenikliwy i zaradny. Te cechy biskupa Teofila ujawniły się nawet podczas pobytu nad Grobem Chrystusowym – zadbał on o to, aby modlitwa Ojcze nasz została napisana w tym miejscu po litewsku.
Po Przemienieniu Jezus z uczniami zszedł z góry. Zszedł do innych uczniów, do ludzi, oczekających pocieszenia i umocnienia w wierze:
„Największa praca Kościoła to nauczanie, wsparcie duchowe i rozwijanie w ludziach cnót. Uczciwość w pracy, porządność w rodzinie, wyzbycie się egoizmu w kontaktach z innymi, opanowanie swoich namiętności, poświęcenie się w imię wzniosłych ideałów, poszanowanie życia i dóbr – oto kilka cnót, które są tak pożyteczne dla każdego społeczeństwa, a zwłaszcza państwa“ (Memorandum biskupa Teofila Matulionisa do Rady Komisarzy Litewskiej SRR, czerwiec 1945 r.).
Kościół to my. Zdaniem biskupa Matulionisa zadaniem każdego z nas jest „uczyć, wspierać i wychowywać“. Innymi słowy, poznawszy Chrystusa, ujrzawszy Jego jaśniejące oblicze, powinniśmy głosić Go i nieść ludziom. Nie możemy tego uczynić inaczej niż za pomocą własnego świadectwa, swoich prac i dobrego przykładu. Świętość chrześcijanina polega na tym, żeby po ujrzeniu jaśniejącego oblicza Pańskiego zanurzyć się w szarą codzienność i opowiedzieć ludziom, jaki jest Pan, jak dobrze jest z Nim przebywać i, podobnie jak Chrystus, zaprowadzić innego człowieka na górę, bliżej do Boga.
Więcej informacji na www. teofilius.lt/pl